ш. Душанбе, кӯч. Н.Қаробоев 63/3Қонуни асосӣ – сарчашмаи адолат ва виҷдон!
Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон на танҳо ҳуҷҷати расмии давлатдорӣ, балки рамзи поквиҷдонӣ ва озодии инсон аст. Он ҳамчун роҳнамо ва набзи ҷомеаи муосир бар зиндагии ҳар шаҳрванди кишвар таъсир мегузорад.
Дар моддаи 1 омадааст:
«Ҷумҳурии Тоҷикистон – давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва ягона мебошад. Давлати иҷтимоӣ буда, барои ҳар як инсон шароити зиндагии арзанда ва инкишофи озодонаро фароҳам меорад.»
Ин суханон мисли қасами виҷдони миллӣ садо медиҳанд. Зеро озодӣ ва зиндагии арзанда танҳо дар он сурат маъно пайдо мекунад, ки ҷомеа бо адолат, қонунмандӣ ва виҷдони соф зиндагӣ намояд.
Рӯзи Конститутсия – ҷашни қонунмандӣ ва ваҳдати шаҳрвандӣ!
Ҳамасола 6-уми ноябр дар саросари Ҷумҳурии Тоҷикистон Рӯзи Конститутсия бо шукӯҳу тантана ҷашн гирифта мешавад.
Ин рӯз ба маънои ҳақиқӣ рамзи эҳтиром ба қонун, адолат ва арзишҳои миллӣ мебошад.
Соли ҷорӣ миллати тоҷик 31-солагии Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистонро бо шукуҳи хоса таҷлил менамояд.
Ин сана на танҳо ёдоварии як рӯйдоди таърихӣ, балки нишони арҷгузорӣ ба фарҳанги давлатдорӣ ва истиқлолияти фикрии миллати тоҷик аст.
Дар тӯли ин 31 сол, Конститутсия ҳамчун санади муқаддас ба таҳкими пояҳои давлат, устувории сулҳу ваҳдат ва рушди устувори ҷомеа мусоидат намудааст.
Озодӣ дар доираи қонун!
Озодӣ неъмати бузург аст, вале ҳар озодӣ бояд дар чорчӯби қонун қарор гирад. Қонун ба озодӣ на монеа, балки муҳофиз аст.
Бемақсад нест, ки ҳакимон гуфтаанд:
«Агар мехоҳӣ озодона зиндагӣ намоӣ — ғуломи қонун бош!»
Ин маънои онро дорад, ки озодии ҳақиқӣ аз масъулият сарчашма мегирад. Шаҳрванди бофарҳанг медонад: вақте қонунро риоя мекунад, на танҳо худро, балки озодии дигаронро низ ҳифз менамояд.
Поквиҷдонӣ — шиносномаи ахлоқии миллат!
Поквиҷдонӣ – пояи муҳими давлатдории мардумӣ аст. Ин хислат дар ҷомеае, ки ба адолат, ростқавлӣ ва меҳнат эҳтиром мегузорад, реша мегирад.
Поквиҷдон одамест, ки аз рӯи виҷдон амал мекунад, на аз тарс. Ӯ қонунро на барои зоҳир, балки барои покии ботин риоя менамояд.
Агар поквиҷдонӣ дар ҳар шаҳрванди кишвар бедор бошад, ҷомеа худро аз фасод, бепарвоӣ ва беадолатӣ эмин медорад.
Қонунмандӣ ва озодандешӣ – ду сутуни давлат!
Озодандешӣ ба инсон бол медиҳад, қонунмандӣ бошад, ба ӯ роҳ нишон медиҳад.
Бе яке, дигарӣ пойдор нест.
Давлати ҳуқуқбунёд ба шаҳрванд на танҳо ҳуқуқ медиҳад, балки ӯро ба масъулият даъват мекунад: масъулияти эҳтироми дигарон, масъулияти иҷрои қонун, масъулияти ростқавлӣ дар ҳар кор.
Ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон ҳақ дорад, ки зиндагии озодона ва шоиста дошта бошад — ин на неъмати касе, балки кафолати Конститутсия аст.
Озодии сухан, эътиқод, андеша ва амал танҳо дар ҷомеае арҷ мегирад, ки мардумаш бо виҷдони соф зиндагӣ мекунанд.
Вақте инсон озод аст, вале бе виҷдон, ӯ ба худ ва дигарон зиён мерасонад. Вақте инсон бо виҷдон аст, вале аз озодӣ маҳрум, ӯ наметавонад созанда бошад. Танҳо иттиҳоди ин ду арзиш – озодӣ ва поквиҷдонӣ – миллатро ба камол мерасонад.
Конститутсия моро меомӯзонад, ки озодӣ бе қонун – бетартибист, ва қонун бе поквиҷдонӣ – беасар.
Барои он ки ҳар як тоҷик ҳақиқатан озод зиндагӣ кунад, бояд “ғуломи қонун” бошад — яъне аз рӯи виҷдон амал кунад, ба қонун эҳтиром гузорад ва барои покии ҷомеа саҳм гузорад.
Ҳамин аст моҳияти ҳақиқии Рӯзи Конститутсия – ҷашни адолат, виҷдон ва қонунмандӣ, ки ҳамасола бо шукӯҳи шаҳомати хоса ва эҳсоси ифтихори миллӣ дар ҳар як маҳаллу деҳаи Тоҷикистони азиз таҷлил мегардад. Ва ин гувоҳи он аст, ки Конститутсия вазифаи хешро сарбаландона иҷро карда истодааст.
Рӯзи Конститутсия бори дигар мубораку фархунда бошад.
Мудири шуъбаи кор бо ҷавонон ва варзиши ДТТ Боқизода М.Б
